តាមរយៈឳវាទរបស់ព្រះពុទ្ធ អនិច្ចំ ទុក្ខំ អនត្តា គឺជាច្បាប់ធម្មជាតិ ដែលមិនអាចធ្វើការផ្លាស់ប្តូរបានឡើយ មិនថាអ្នកជាអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិហូរហៀរប៉ុណ្ណា មានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ប៉ុណ្ណាឡើយ។ ក្នុងជីវិតរស់នៅរបស់មនុស្ស ពួកយើងតែងប្រាថ្នាចង់បានក្តីសុខ ចង់បានការសម្រេចបំណងផ្សេងៗរបស់ខ្លួន ចង់បានភាពរីករាយ ដូច្នេះហើយរាល់ទង្វើ សកម្មភាពនានាដែលអ្នកធ្វើគឺដើម្បីការពារខ្លួនឯង និងមួយទៀតគឺចង់បានការសម្រេចបំណងមួយ បើទោះជាសកម្មភាពនោះជាសកម្មភាពតូចតាចប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។ ការធ្វើសកម្មភាព គឺមានហេតុនៃចេតនា ឬបំណងជាហេតុ។
ដោយសារតែបំណងនេះហើយដែលបង្កើតបានជា ការខកបំណង នៅពេលអ្នកមិនអាចសម្រេចនូវបំណងនេះបាន។ អ្នកមានឪពុកម្តាយជាទីស្រលាញ់ បំណងរបស់អ្នកចង់ឃើញពួកគាត់មានភាពរីករាយ ជាពិសេសមានបំណងមួយទៀតដែលមិនអាចទៅរួច នោះគឺអ្នកមិនចង់ឃើញពួកគាត់កាន់តែចាស់ជរា ពិសេសអ្នកចង់នៅជាមួយគាត់រហូតដល់ថ្ងៃដែលអ្នកស្លាប់។ ប៉ុន្តែច្បាប់នៃធម្មជាតិមិនអាចឲ្យអ្នកសម្រេចបំណងនេះបានទេ ដោយសារក្នុងច្បាប់អនត្តា មានអត្ថន័យថា អ្វីទាំងអស់សុទ្ធតែមិនមែនជារបស់ខ្លួន អ្វីគ្រប់យ៉ាងជារបស់ធម្មជាតិ។ រាងកាយរបស់អ្នកជារបស់ធម្មជាតិ ថ្ងៃណាមួយអ្នកត្រូវតែឲ្យវាទៅធម្មជាតិវិញ។
អ្នកពុំមានជម្រើសឬសមត្ថភាពណាមួយក្នុងការប្រឆាំងនឹងច្បាប់ធម្មជាតិនេះបានទេ អ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើបានគឺត្រូវតែទទួលយករាល់អ្វីៗដែលអ្នកមិនអាចផ្លាស់ប្តូរបាន។ គោលគំនិតមួយទៀតគឺអនិច្ចំ មានន័យថា ភាពមិនទៀតទាត់ជាធម្មជាតិ។ អ្នកអាចនឹងកំពុងធ្វើអ្វីមួយដើម្បីទទួលបានលទ្ធផលអ្វីមួយ តែដោយមើលមិនឃើញទុកមុន អ្នកបែរជាបរាជ័យ ហើយទទួលការខកចិត្ត ឬទុក្ខសោក។ អ្នកស្រលាញ់មនុស្សម្នាក់អស់ពីចិត្ត ស្រាប់តែថ្ងៃណាមួយអ្នកនោះបែរជាមានអ្នកថ្មីក្បត់អ្នក។ អ្នកធ្លាប់ទាំងបានស្រម៉ៃដល់ជីវិតចុងក្រោយបានកាន់ដៃមនុស្សម្នាក់នោះរហូត តែអ្វីៗបែរជាផ្លាស់ប្តូរក្នុងមួយពព្រិចភ្នែក។
ព្រះពុទ្ធបានបង្រៀនមនុស្សលោកឲ្យចេះរស់នៅស្របតាមធម្មជាតិ បានន័យថា ធម្មជាតិជាអ្នកកំណត់ អាស្រ័យតាមកម្ម-ផលជាបច្ច័យ។ ដូចនេះអ្នកគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពី ការទទួលយកគ្រប់យ៉ាង នៅពេលអ្នកមិនមានអំនាចក្នុងការផ្លាស់ប្តូរ។ មិនថាជីវិតអ្នកជួបរឿងមិនសមបំណងបែបណា អ្នកត្រូវចាំថា ជម្រើសនៃការទទួលយកដោយសន្តិភាពគឺជាជម្រើសដ៏ល្អបំផុត។ ច្បាប់នៃភាពមិនទៀតទាត់ចង់ឲ្យអ្នករៀនទទួលយកការផ្លាស់ប្តូរដោយសុខចិត្ត។ រាងកាយរបស់អ្នកក៏មិនទៀងទាត់ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ អ្នកវិវត្តទៅរកភាពចាស់ជរា និងចុងក្រោយគឺការស្លាប់។ ភាពមិនទៀងទាត់សូម្បីតែអារម្មណ៍របស់មនុស្សក៏មិនទៀតទាត់ ថ្ងៃនេះអ្នកមានទុក្ខសោក ស្អែកឡើងអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លា រីករាយឡើងវិញ។ ទុក្ខំមានន័យថា ជីវិតមនុស្សកើតមកតែងតែមានទុក្ខ ជាធម្មជាតិ ដោយសារតែចំណង់ បំណង ឬកិលេស។ សូម្បីតែ កើតមកជាស្តេច ជាខ្សែរាជវង្ស អ្នកមានសម្បត្តិហូរហៀរ ក៏មិនអាចជៀសផុតនូវភាពមិនសមបំណងឡើយ។ គ្រាន់តែបំណងនៃមនុស្សមិនដូចគ្នាឡើយ តែវានៅតែមានវត្តមាន។
ទើបព្រះពុទ្ធបានផ្តល់ឳវាទមួយដើម្បីទប់ទល់ ឬបំបាត់ទុក្ខំរបស់មនុស្សលោក គឺការបំបាត់នូវរាល់ការជាប់ជំពាក់ទាំងឡាយ មិនថាការជាប់ជំពាក់នឹងរូបសម្រស់ ទ្រព្យសម្បត្តិ រាងកាយ សាច់ញាតិ ភាពលោភលន់ ឋានៈ តួនាទី កំហឹង អារម្មណ៍ទុក្ខសោក គូគ្រង ជាដើម។ កាលណាអ្នកមានការជាប់ជំពាក់នឹងអ្វីមួយ អ្នកតែងមានការរំពឹងទុកអ្វីមួយអំពីរបស់ទាំងនោះ ដែលមិនមែនជារបស់ខ្លួន។ ឧទាហរណ៍ អ្នកទទួលអារម្មណ៍ទុក្ខសោកក្រោយការបែកបាក់ ការជាប់ជំពាក់នឹងអារម្មណ៍នោះពេកអាចបង្កអន្តរាយដល់អ្នកបាន ទើបមានករណីឃាតកម្ម ឬការធ្វើអត្តឃាដកើតឡើង ក៏ដោយសារតែការជាប់ជំពាក់។ អ្នកជាប់ជំពាក់នឹងប្តី ប្រពន្ធរបស់អ្នក អ្នកតែងតែប្រាថ្នាជារៀងរាល់ថ្ងៃថា អ្នកនឹងមិនព្រាត់ប្រាសពីដៃគូរបស់អ្នកនៅថ្ងៃណាមួយនោះទេ តែជាក់ស្តែងមានពេលមួយដែលអ្នកត្រូវតែបែកគ្នាជាមួយដៃគូអ្នក។ នៅពេលដែលអ្នកមិនជាប់ជំពាក់នឹងអ្វីមួយ បានន័យថា អ្នកលែងមានការរំពឹងទុកអ្វីមួយជាមួយរបស់នោះទៀតឡើយ ហើយនោះអ្នកក៏បានផ្តាច់ខ្លួនអ្នកពីទុក្ខសោក និងការខកបំណង។
ការលើកឡើងបែបនេះមិនមែនចង់បានន័យថា មិនឲ្យអ្នកប៉ងប្រាថ្នាអ្វីនោះទេ ជាក់ស្តែងសមិទ្ធផលនៃមនុស្សជាតិរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ក៏កើតឡើងដោយសារតែសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់មនុស្សពីមួយជំនាន់ ទៅមួយជំនាន់ដែរ។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់សំដៅនោះគឺ អ្នកមិនគួរជាប់ជំពាក់នឹងអ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងជីវិត ហើយរៀនរំដោះខ្លួនពីបច្ច័យនៃទុក្ខទាំងអស់។ បើអ្នកកំពុងតែធ្វើការដើម្បីសម្រេចគោលដៅណាមួយ អ្នកអាចខិតខំឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពដើម្បីសម្រេចវា តែអ្នកមិនចាំបាច់ភ្ជាប់ខ្លួននឹងគោលដៅចុងក្រោយនោះពេកទេ ទោះអ្នកខិតខំបែបណាក៏ដោយ ឳកាសនៃការបរាជ័យនៅតែមាន តែគ្រាន់តែភាគរយវាទាប បើសិនអ្នកបានធ្វើអស់ពីលទ្ធភាព។ គោលគំនិតសំខាន់មួយទៀត គឺការកើតជាមនុស្សគឺអ្នកត្រូវតែរៀនរស់ជាមួយ បរាជ័យ ទុក្ខសោក ការខកបំណង ការព្រាត់ប្រាស ជាដើម។ ទាំងអស់នេះមើលទៅជារឿងគួរឲ្យខ្លាច តែតាមពិតអ្នកទទួលបានមេរៀនដ៏មានប្រយោជន៍ពីបរាជ័យ ឬទុក្ខសោកទាំងនេះផងដែរ។ មិនថាអ្នកជួបស្ថានការណ៍បែបណា អ្នកត្រូវតែរក្សាទម្លាប់ប្រចាំថ្ងៃ កុំទោរទន់នឹងអារម្មណ៍ទុក្ខសោក ដែលគ្រាន់តែរបស់បណ្តោះអាសន្ន ឬមិនទៀងទាត់ដូចគ្នា ត្រូវតែបន្តថែរក្សាសុខភាព ហើយក្រោកឈររង់ចាំថ្ងៃល្អនៅពេលអនាគត។ ម្យ៉ាងទៀត អ្នកក៏មិនចាំបាច់រីករាយរំភើបនឹងភាពជោគជ័យពេកដែរ ពីព្រោះភាពជោគជ័យនោះក៏ជារបស់មិនទៀងទាត់ដូចគ្នា។ តើលោកអ្នកយល់យ៉ាងណាចំពោះប្រធានបទនេះ?
ខ្ញុំបាទឈ្មោះ ខាន់ ប៉ុណ្ណារ៉ា។ ខ្ញុំបានរៀនចប់បរិញ្ញាបត្រផ្នែកអប់រំពីសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ និង អនុបណ្ឌិតផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រសង្គមពីសាកលវិទ្យាល័យឈៀងម៉ៃ។ ខ្ញុំចូលចិត្តការអាន និងការសរសេរ ហើយប្រកាន់ភ្ជាប់ការអភិវឌ្ឍខ្លួនឯងជានិច្ច។ សូមជួយ Follow ដើម្បីទទួលបានមាតិកាថ្មីៗ។ សូមអរគុណ!
